• Mark trekt aan het langste eind in de \"clash of the twins\"

    Zaterdag 31 oktober 2020

    In deze barre tijden van oplopende curves brandt het voetbalgebeuren nog slechts op een fragiel waakvlammetje voort en moeten we serieus vrezen dat er dit jaar geen competitiewedstrijden meer zullen worden gespeeld. Als dan vandaag ook nog bekend wordt dat zelfs James Bond niet het eeuwige leven blijkt te hebben en Erdogan zijn best doet om de toch al gespannen verhouding met Frankrijk nog maar weer eens op scherp te stellen dan zou je willen dat we vandaag gewoon weer eens ouderwets (en met publiek !) zouden kunnen genieten van de wedstrijd Leeuwarder Zwaluwen tegen CVVO, die voor vandaag om 10.00 uur in Leeuwarden stond ingepland.

    Helaas is de weerbarstige werkelijkheid dat de competities omwille van de reisbeperking -hoewel dit op ‘s lands snelwegen niet bepaald is te merken- zijn stilgelegd en we ons dan maar noodgedwongen moeten beperken tot onderlinge partijtjes om toch maar een beetje in vorm te blijven.

    Een schrale troost is dan dat je dan ook oefenwedstrijdjes voorbij ziet komen die normaal gesproken minder voor de hand zouden liggen; na de obligatoire JO17-1 tegen JO 17-2 van vorige week was het nu de beurt aan de “clash of the twins” in de vorm van de JO19-1 tegen de JO 17-1.

    Op papier een ietwat ongelijke strijd, maar met goede inzet en instelling zou onze JO17-1 – al was het maar gedurende driekwart van de wedstrijd- toch redelijk tegenstand moeten kunnen bieden tegen het JO 19-1 geweld. Trainers Yme en Wieb van de JO 19-1 hadden de beschikking over een vrijwel complete selectie, en hadden voor deze gelegenheid zelfs Nino ook nog even van stal gehaald.

    Ook de mannen van Mark en Job waren vandaag compleet , grotendeels fit een geenszins van plan hun vlees gewillig te laten spiesen om vervolgens op de barbecue van Yme en Wieb te worden geroosterd. In tegendeel zelfs, brutaal en zonder ontzag voor hun gemiddeld anderhalf jaar oudere tegenstanders voetballen de mannen van de JO17-1 zich kunstig door het mijnenveld van de JO19-1 en weten zich -zij het soms met kunst- en vliegwerk- prima staande te houden. Het wordt nog mooier als Tymen na zo’n 12 minuten op fraaie wijze de score voor de JO17-1 opent, en met deze kiloverpakking zout in de open wond de stand op 0-1 brengt. Dit is natuurlijk de eer te na voor de mannen van de JO19-1, en met een verbeten grimas zetten zij de jacht op de gelijkmaker in.

    Het zal tot halverwege de tweede helft duren alvorens zij -overigens verdiend- langszij kunnen komen door een doelpunt van Daan. Terwijl de mannen van de JO17-1 – die natuurlijk veel hebben gegeven- de krachten langzaam zien wegvloeien lijkt de wedstrijd naar een, vanuit JO 17 perspectief, knappe 1-1 te krabbelen. In de laatste minuten moet zich dan een soort Duits -wir haben nicht verloren bis unser Schieds Feije zum letzen mal gepfiffen hat- gevoel van het JO 17 team meester hebben gemaakt. In een van de laatste toenaderingspogingen tot het doel van Merlijn kreeg Jesse op 25 meter rechts voor de goal een vrije trap te nemen, en liet deze keurig over een aantal slingerende hoofden vliegen, maar wel precies op de linkervoet van Tije, die de bal met een keurige curve over Merlijn in het doel liet ploffen voor de sensationele 1-2.

    Een keurige en knappe overwinning voor de JO17-1, natuurlijk met een beetje geluk, maar vooral door inzet en beleving, daar was vandaag dan ook niets op af te dwingen.