• Zeer matig CVVO JO 17-1 neemt toch de volle buit mee terug uit Sneek

    Zaterdag 2 oktober 2021

    Op deze eerste zaterdag van de wijnmaand zouden de weergoden voor ons een vrij zuur weertype met tegen de middag een flink natte afdronk in petto hebben, maar vandaag blijken de weersvoorspellers overeenkomsten te hebben met onze wisselspelers; soms zitten ze er gewoon even naast.

    Voor de mannen van CVVO JO17-1 stond vandaag om 12.15 uur een wedstrijd tegen het niet te onderschatten Sneek Wit Zwart JO17-1 op de rol, en met de eerder uitgesproken ambities van ons jongvolk in het achterhoofd was de kans groot dat we vandaag weer iets moois zouden krijgen voorgespiegeld. Vol goede moed en met de beste bedoelingen lieten we het beginsignaal van scheidsrechter Beuker -met maar liefst 43 jaar fluitervaring- tot onze gehoorgangen doordringen.

    Zoals gezegd, de bedoelingen waren goed, zowel van de 22 spelers in het veld als ook van de arbiter, maar vandaag zou eigenlijk niemand van dit edele gezelschap acteurs met droge ogen kunnen beweren een topdag te hebben beleefd, zowel gezien de prestaties in het veld als gezien de -zeker in de tweede helft- nogal tumultueus en incidentrijk verlopen wedstrijd.

    Het begon allemaal nog vrij onschuldig, met een redelijk gelijk opgaande eerste helft, waarin CVVO de iets betere kansen kreeg, maar ook zo maar het risico liep op een tegentreffer. Veel duels gingen verloren, men was vaak net iets te laat en ons middenveld leek haar naam geen eer aan te willen doen, en leek zich de ene keer bij de voorhoede en de andere keer bij de achterhoede te hebben gevoegd. Het uitvallen van Olov, die een bal hard op de neus kreeg en dus toch nog met een rood shirt van het veld moest, zal hier ook zeker niet aan hebben meegeholpen. Een slordige vijf minuten voor rust konden we dan toch de nauwelijks verdiende voorsprong pakken door een doelpunt van Trevor, die alleen voor de keeper geen fout maakte ; 0-1.

    Na rust hadden we nog een stille hoop op het Ferd Grapperhaus-effect, waarbij de gezapigheid van de eerste helft in positieve zin doorbroken zou kunnen worden door de voor ons team zo bekende flamboyante speelwijze, maar helaas bleek de kans hierop net zo groot als die op het aantreffen van een hoofdhaar bij diezelfde Grapperhaus. Een aantal kansen gemiste kansen, waaronder Trije door Tije, zorgde ervoor dat we met redelijk samengeknepen billen naar het einde van de speeltijd toe gingen snakken. Dat daarbij op het laatst over en weer onhebbelijkheden plaatsvinden die niets meer met voetbal te maken hebben versterkt dan ook alleen maar de wens op dit eindsignaal.

    Al met al dus een wedstrijd om redelijk snel weer te vergeten, en met als enig lichtpuntje dat we ruim anderhalf uur niet op onze telefoon hebben kunnen zitten, een mooi reisje naar Sneek hebben gemaakt en drie zwaar bevochten punten mee terug hebben genomen naar de Lemmer.